Galibi & kinderafdeling

Dag Allemaal!

Het is een tijdje geleden, maar hier dan weer een verhaal over mijn belevenissen hier.
Het wordt mijn een na laatste verhaal, want volgende week zaterdag vertrekken we alweer naar Nederland! Ongelooflijk dat er dan al bijna 13 weken voorbij zijn.
Ik heb wel ontzettend veel zin om iedereen weer te zien en verheug me daar echt op!

Natuurlijk weer heel veel beleefd de afgelopen weken.
Veel beleefd tijdens de stage, maar ook daarbuiten. Zo zijn we vanavond terug gekomen van een tweedaagse trip naar Galibi; een indianeneiland waar op het strand, reuzenschildpadden hun eieren leggen.
Gistermorgen vertrokken we rond half negen vanaf de stad met de bus naar Albina. Drie uren rijden op een weg met diepe gaten en verkeer vanaf de andere kant dat met drie cm verschil de bus passeert.
Aangekomen op Albina moesten we overstappen op een bootje. Na ruim een uur varen kwamen we aan op Galibi. Een mooi strand met palmbomen werd ons nieuwe uitzicht.
Geweldig mooi daar!
Met z'n allen op een 7-persoonskamer (we waren zelf met z'n zessen; willemijn, moeder en zus van Willemijn, Anouk, Marlijn en ik). Na een warme lunch (Bami & kip), gingen we een wandeling maken door het indianendorp.Hierbij hoorde ook een bezoekje aan - ik denk de allerkleinste - dierentuin. Een paar slangen, aapjes, een neusbeertje en verder weet ik het niet, want Marlijn en ik zagen het niet zo zitten om met een slang om onze nek te poseren of verrast te worden door een aapje op onze schouder, en zijn toen weer terug gelopen naar onze logeerplek.
Later zagen we van de anderen foto's. Erg stoer; Willemijn en Anouk beiden met een slang(etje) om hun nek!!
Na het avondeten (rijst met kip) gingen we in het pikkedonker de boot in.
Echt ontzettend eng! Het waaide enorm, dus de rivier was heel onrustig en daarbij zagen we helemaal niets. Met waterschoenen, regenponcho/vuilniszakken, reddingsvest en een pet op zaten we met z'n allen in de boot. Een klein houten bootje helemaal volgepakt met mensen de wilde rivier op. Hand in hand met z'n drieen op een bankje. Willemijn, Anouk en ik helemaal vooraan. We zagen echt niets, alleen de golven. Het water spatte hoog op de boot in en we werden helemaal nat.. gelukkig lag voor ons een zeil die we over ons heen konden trekken (toen was het echt pikkedonker). We hoorden de boot kraken en wij zetten het op een gillen, terwijl de bootsman met een zaklamp op zoek was naar schildpadden op het strand.
Op het eerste strandje hadden we weinig geluk, wat betekende dat we nog 15 min. langer moesten varen..
Uiteindelijk na een heel enge reis (nóg enger dan de kaaimannentocht) veilig bij de kust aangekomen.
Iedereen de boot uit en met de hele groep liepen we over het donkere strand op zoek naar schildpadden.
Na een stukje lopen zag onze gids er één. Deze was vanaf het strand op weg naar de zee (wat betekende dat hij klaar was met eieren leggen).
Wow! Wat een gigabeesten.. ongelooflijk en zo mooi om te zien!!
We mochten niet met eigen lichten schijnen en ook geen foto's maken met flits. Niet iedereen had dit meegekregen en er werd met een lichtje op een schildpad geschenen, waarna deze echt boos werd en heel hard op ons af kwam.
Ik dacht - en iedereen eigenlijk - dat schildpadden heel trage dieren waren, nou deze was echt snel! Wij met z'n allen wegrennen en gillen natuurlijk (meerderheid vrouwen, maar dat was vast al duidelijk).
Hierna kwamen we bij een schilpad die bezig was eieren te leggen.
Echt heel bijzonder om te zien. Ze graven zelf een gat van ongeveer 60/70 cm diep en daar ploffen ze de eieren in. Per keer worden meer dan honderd eieren gelegd - waar er uiteindelijk ongeveer vier van uitkomen en overleven. Dit hele proces duurt dan ook wel twee uur.
Het is natuurlijk niet te beschrijven en echt iets wat je met eigen ogen moet bekijken.. maar het was een heel bijzondere ervaring (zie foto)!

De volgende dag zijn we vanaf Galibi naar Frand-Guyana; Saint-Laurent gevaren.
Hier hebben we een bezoek gebracht aan een heel oude en bekende gevangenis (waar Papillon heeft gezeten, bekend van film en boek.. maar cultuurliefhebber die ik ben, heb ik het boek niet gelezen en de film niet gezien).
Ik vond het ontzettend indrukwekkend. Veel foto's gemaakt van de ontzettend kleine en onmenselijke cellen, waaronder de cel van Papillon, van de plaats waar mensen werden onthoofd, van de cel waar 80 gevangenen gezamenlijk werden opgesloten enz. Hierna hebben we nog een eindje gelopen door Frans-Guyana en het voelde echt als Frankrijk. De mensen spreken er Frans, er zijn veel Franse etenswaren te koop (stokbrood enz.) en er rijden veel Renaults;).
Daarnaast wordt er weer vertrouwd rechts gereden en nemen ze alleen euro's aan.
Vond het heel grappig om te zien hoe een land, 5 min. varen van Suriname, zo anders is..

We hebben de afgelopen weken natuurlijk ook nog stage gelopen.
Op de verloskamer in totaal 12 bevallingen gezien, waarvan er meerdere erg spannend waren en niet volgens onze normen werden uitgevoerd (vertelde een Surinaams-Nederlandse arts ons later).
Vorige week zijn we begonnen op de kinderafdeling. Willemijn op de kant van de infectieziekten en ik bij de kinderen die voor van alles en nog wat zijn opgenomen. Zo liggen er kinderen met brandwonden, trauma's (heel veel trauma's), slangenbeet, apenbeet, waterhoofden enz.
Er ligt ook een kindje van anderhalf jaar dat een tumor in z'n nek heeft zo groot als een voetbal.
Dit is waarschijnlijk één van de meest trieste dingen die ik tijdens mijn stage heb gezien. De tumor kan niet worden verwijderd. Er lopen enorm grote bloedvaten doorheen; bij een punctie spoot het bloed er al uit. Een half jaar terug was de tumor nog 4cm groot, maar hij groeit met de dag. Iedere keer als ik het jongetje weer zie heb ik het idee - en velen met mij - dat de tumor weer gegroeid is. Het is de bedoeling dat hij voor behandeling (waarschijnlijk bestraling, maar dat is nergens te vinden) naar Columbia gaat, maar ze zijn bang dat hij dit al niet meer gaat halen.. Ik heb zo met hem te doen. Hij draagt de hele dag een enorm zwaar ding in z'n nek, lijkt te vechten voor iedere ademhaling, heeft koorts en veel pijn..

Op de afdeling 'wonen' ook drie kindjes. Ook dit is echt heel triest.
Ze hebben alledrie een verstandelijke beperking. De moeders leven nog, maar zeggen niet voor ze te kunnen zorgen en dit maakt ze al hun hele leven (de oudste is zes) in het ziekenhuis leven. Ze liggen (twee ervan in ieder geval) 24 uur per dag op bed. Er zijn geen geschikte speeltjes, (rol)stoelen, hulpmiddelen voor het eten enz.
Er is binnen een instelling nergens plek voor ze.
Het is echt frustrerend, want ik weet dat wanneer deze kindjes in een instelling in Nederland zouden leven, ze veel meer zouden kunnen (leren). Het is echt een onmenselijke situatie en dat kan ik soms moeilijk loslaten.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat er niets voor deze kindjes te doen valt!

Volgende week nog één dag stage en dan zit het er alweer op.
Ik vind het eigenlijk ook nog wel jammer. De kinderafdeling bevalt echt heel goed!
Ik vind het heel leuk met kinderen te werken. Het feit dat ze ziek zijn is ook wel weer heel heftig, maar ze zien opknappen en lachen geeft veel voldoening!

Tot het volgende en laatste verhaal.
Het is nog steeds heel erg leuk jullie reacties te lezen!! Dankjewel:)

Groetjes,
Ingrid