Ziekenhuis en Surinaams verkeer

Dag allemaal!

Hier ben ik alweer met een nieuw verhaal..

Vandaag zou onze eerste stagedag in het ziekenhuis zijn, maar gisteren kregen we te horen dat ons uniform niet op tijd af was; de knopen moesten nog gekocht en gezet worden;). Toch maar wel naar het ziekenhuis gegaan. Om 07:00 moesten we er zijn, dus wij met onze eigen witte broek en polo om 06:40 op de fiets (met de hoop dat dit door kon gaan als uniform). Vooraf nog op de kaart gekeken welke route we moesten nemen. Helaas konden we dit niet meer oefenen, aangezien we onze fietsen pas gisteravond kregen.
Om 7:00 moesten we ons melden bij de stagecoordinator, vandaar dus ook dat we op tijd op de fiets stapten. Het is een lang verhaal maar we hebben er een uur over gedaan om bij het ziekenhuis te komen! We waren helemaal verdwaald. We hebben wel tien mensen de weg gevraagd en werden letterlijk van de ene naar de andere hoek van de straat gestuurd (straten zijn hier wel 3km lang..) Ondertussen regende het ook nog. Geen feest dus.. Om kwart voor 8 konden we ons eindelijk melden bij deze man.
(Ik had nog zo willen bewijzen dat vrouwen & kaart lezen wel samen gaan, maar helaas..)
Hij was niet kwaad en zei zelfs dat hij dacht dat hij ons zag fietsen; gelukkig maar, dan hadden we nog een beetje een bewijs dat we écht een uur hadden rond gefietst.
Iemand anders bracht ons vervolgens naar de verpleegkundige directrice en ik weet nog steeds niet waarom, want zij stuurde ons direct weer door naar iemand anders. We moesten ons melden bij iemand op de kinderafdeling. Deze afdeling is apart op het complex gelegen en eenmaal daar aangekomen schrokken we behoorlijk van het armoedig uitziende gebouw. Met de hoofdzuster en een andere mevrouw hadden we een gesprekje waarin we o.a. bespraken op welke afdelingen we wilden werken, hoeveel dagen per week, e.d.
Eerst was deze vrouw wat bot, maar na een tijdje leek ze te ontdooien en was het een heel gezellig gesprek.
We hebben er ook echt een goed gevoel aan over gehouden.
We beginnen eerst vier weken op de klasse-afdeling. Vervolgens gaan we vijf weken op de kraamafdeling werken, waarvan twee weken op de verloskamer (dit laatste vind ik echt helemaal leuk!). We sluiten af met drie weken op de kinderafdeling.
We hebben er veel zin in, al weten we - en zo vertelde deze zuster ons ook nog eens - dat veel dingen die op de afdeling gebeuren, met betrekking tot de zorgverlening waarschijnlijk zullen botsen met onze ideeen, normen, waarden en gevoelens.

Morgen krijgen we eerst een rondleiding door het ziekenhuis. We weten niet waarom we dit niet ook vandaag hebben gedaan (aangezien we toch al om 9:00 weer thuis waren), maar langzaam aan went het dat Surinamers nergens haast mee hebben en alles relaxed doen.
Woensdag begint dan echt onze stage, wel heel spannend!

Nog even wat over het weekend..
Zaterdagavond zouden we gaan eten in de stad. We wilden dit op tijd doen, maar - zoals het tot nu toe steeds gaat - vliegt de tijd op een dag..
Van onze bemiddelaar Nynke hadden we wat informatie op papier gekregen, over o.a. de bus en taxi. Daarop stond dat je tot 21:00 met de bus kunt en daarna liever een taxi neemt. Wij stonden rond 20:15 aan straat op de bus te wachten (zo gaat dat hier; er bestaan geen haltes, je kunt gewoon aan de straat gaan staan en de bus aanhouden). We stonden 15 min. toen er een bus aankwam, maar ons voorbij reed. Een Surinaamse vrouw zag dit en vertelde dat de bus tot 18:00 door onze straat komt en dat je daarna aan een andere weg moet gaan staan. Zij zou ons daar wel naartoe brengen. Op dit moment was ik me al aan het afvragen of we niet beter een taxi konden bellen, maar we besloten toch met haar mee te lopen.. Het was nog best een eindje en ik had er niet zo'n goed gevoel bij. Uiteindelijk kwamen we bij de straat aan en niet veel later kwam ook de bus. We hebben deze mevrouw een klein beetje geld gegeven.. ze vroeg er niet letterlijk om, maar was hier volgens mij wel op uit. Eenmaal in de bus, wisten we niet precies waar we eruit moesten om bij 't vat te komen (gezellig cafe waar je ook kunt eten). Meerdere mensen hebben we hier naar gevraagd en uiteindelijk vonden we een verpleegkundige met wie we mee konden lopen. Het was nog best een eindje en onderweg vertelde ze al dat we nog wel een stukje alleen moesten lopen. Ze vertelde ook - net als iedereen hier en geen nieuws voor ons - dat je 's avonds niet alleen of met z'n tweeen over straat kunt. Uiteindelijk splitsten onze wegen en moesten we alleen verder, ze gaf ons nog even mee snel te lopen i.v.m. de veiligheid. We hadden al geen goed gevoel en dat laatste maakte het er niet beter op. Het was heel eng en heel onverantwoord om te lopen waar wij liepen. Hand in hand gingen we als echt helden over straat;) (hoezo kwetsbaar?:P). We voelden ons nogal dom, dat het toch nog gebeurde dat we in het donker door ongure straatjes moesten lopen. Nog nooit zo blij geweest om weer onder de mensen te komen en muziek en geklets te horen.. Om 22:30 nog gegeten, daarna nog een lekkere cocktail gedronken op het terras (zwaar leven) en toen weer terug naar huis (met de taxi!!)

Het verkeer in Suriname is nog steeds wennen en ik denk dat dit ook nog wel even gaat duren. Ten eerste rijden ze hier links en dat is echt heel gek. Vaak gaat het een straatje goed, maar dan komt er een bocht en gaat we toch weer per ongeluk rechts fietsen. Daarnaast kennen ze hier geen fietspaden en houden auto's zich nergens aan de toegestane snelheid. Dat maakt dat het fietsen hier een beroep op zich is en ook een behoorlijk gevaarlijke. Als het regent heb je extra pech, de weg zit nl. vol diepe gaten die zich dan vullen met regenwater. Als je deze wilt ontwijken lig je onder de auto. Ga je hier doorheen, dan heb je geen wit uniform meer..
Het verkeer is één grote chaos. In de stad hoor je niets anders dan getoeter. Is het niet voor ongeduldigheid, dan is het wel voor de blanke meisjes die voorbij lopen (maakt verder niet uit hoe je eruit ziet, maar als je blank en jong bent wordt er of getoeterd, of gefloten of iets gezegd.. heel erg irritant!)
Naar de stad nemen we de bus. Deze kost 1 SRD (€0.25) en rijdt wanneer de bus vol zit. 's avonds en 's nachts nemen we een taxi; we hebben inmiddels een vaste chauffeur en dat is wel zo prettig.

Verder vemaak ik me hier heel goed. Afgelopen week is echt voorbij gevlogen en we doen tot nu toe alleen maar leuke dingen. Eerlijk gezegd is alles hier ook leuk; of het nou boodschappen doen is, een half uur in een overvolle, hete bus zitten, wandelen, op het terras zitten of achter de laptop mijn verhalen schrijven of skypen, alles is hier anders dan bij ons en dat is al leuk op zich!
Met 's avonds kniekousen aan, een driekwartbroek, een shirt met lange mouw, een anti-mug-wierook-ding naast me en anti-mug spray op overige onbedekte delen, probeer ik het de muggen zo moeilijk mogelijk te maken, maar helaas weten ze me nog steeds te vinden.

Ik blijf het zeggen: bedankt voor alle reacties. Echt heel leuk!:)

Ingrid
Mijn mob.nr hier:
(0)(0)597 8973218