regels en wennen..

Dag mensen!

Alweer een paar dagen stage er op zitten..
Nog steeds is het heel erg wennen.
Vanaf het moment dat je het ziekenhuis binnenloopt krijg je echt het gevoel in een ontwikkelingsland te zijn (wat eigenlijk ook wel een beetje zo is).
Daarnaast krijg je het gevoel - zo stel ik me dat in ieder geval voor - 50 jaar terug in de tijd te gaan.
Alle verpleegkundigen lopen in jurkjes, met daarover schortjes. Ze dragen witte kousen, witte schoentjes en een kapje. Daarnaast zie je ze vaak lopen met grote ijzeren potten waarin steriel of onsteriel materiaal zit.
De kantine bestaat uit een hokje van één bij twee, waar je eten en drinken kunt kopen. Vaak staat er een lange rij voor, maar er zijn er ook veel die gewoon aan de zijkant aansluiten. Dit maakt dat je al een half uur, zwetend in je warme uniform in de rij staat, mevrouw dikkont zich er vanaf de zijkant tussenwurmt en nog eerder aan de beurt is dan jij!!

De stage vinden we tot zover nog niet zo heel leuk. De collega's vallen eigenlijk nog best mee. Zo is de hoofdzuster echt een schat van een mens.
Er zijn op de afdeling tig Surinaamse stagiaires. Veel zijn nog eerstejaars, maar ze weten alles beter en vertellen je vooral de hele dag wat je niét goed doet..
Daarnaast is bijna alles anders dan het ziekenhuis in Nederland.
Veel taken die bij ons door andere disciplines worden overgenomen, zijn hier taken van de verpleegkundige.
Zo brengen de verpleegkundigen het eten rond, ze verzorgen de bloemen en ze boenen de bedden en maken de wasbakken schoon.
Daarnaast zijn de verpleegkundigen ook vaak druk met gazen (kompressen) vouwen en watten rollen. Dit is bij ons allemaal voorverpakt (hoe luxe dan eigenlijk..)

We moeten ook nog erg wennen aan alle regels die hier anders zijn. Zo bracht ik laatst een bord met een glas naar de keuken. Daar aangekomen hoorde ik dat je nooit zo met servies over de gang mag lopen; er moet altijd een dienblad onder.
Temperatuur meten doen ze hier met een 'ouderwetse', maar wel digitale thermometer. Deze wordt onder de oksel gestopt - vaak wordt nog net de moeite genomen het shirt aan de kant te schuiven, maar dit is niet eens altijd het geval. De thermometer gaat van de ene oksel naar de andere, erg fris allemaal (al moet ik eerlijk zeggen dat de broeder van vandaag ze telkens wel goed schoonmaakte;)..
Er is ook één patiënte die sondevoeding krijgt. Soms gebruiken de verpleegkundigen niet eens een klem bij het in laten lopen van de voeding. Met als gevolg dat 50 ml pap in no time doorloopt, wat voor de patiënt natuurlijk helemaal niet fijn is..
Gisteren liep de pap in de sonde niet goed door, dan gaat er nog een scheut thee doorheen. Dit samen wordt ín de spuit geroerd met de achterkant van de lepel en langzaam loop het toch door de sonde het lichaam binnen. Bij dezelfde patiente moest vandaag slijm worden uitgezogen (is net zo onsmakelijk als het klinkt). Dit werd gedaan door een tweedejaars Surinaamse stagiaire. Hij was nogal enthousiast en deed het heel hardhandig. Hij had helemaal geen oog voor de patient, alleen voor het 'behalen' van de handeling.
Zo kan ik nog honderden andere ervaringen beschrijven, maar ik wil het verhaal niet nog negatiever maken;)

Eergisteren ben ik langs de arts in het ziekenhuis geweest. Aangezien ik nog steeds last heb van allergische reacties op beten en nu ook een huiduitslag heb van de zon.
De assistente kijkt je niet eens aan en als je wat vraagt antwoordt ze zo kort mogelijk. Eenmaal bij de arts aangekomen, laat ik kort zien wat ik heb.. vertel zelf wat ik denk dat het is. Mevrouw schrijft even een receptje uit en hupsa, handje contantje verdient ze 120 SRD. (wel gek, je moet dus terwijl je tegenover de arts zit het geld contant overhandigen)

Vanmorgen was een patient van onze afdeling overleden.. we hebben gekeken bij het afleggen. Hierbij praatten de verpleegkundigen met de patiënt. Wij natuurlijk vragen waarom ze dat deden. Ze vertelden dat het gehoor het langst in tact blijft en dat de patient dus nog hoort wat je allemaal zegt. Willemijn en ik vonden het natuurlijk grote onzin. Ik vroeg aan de verpleegkundige hoe dat mogelijk was, aangezien een lichaam met een stilstaand hart natuurijk al haar functies verliest. Toen vertelde ze wel dat wij alles vanuit medisch oogpunt bekijken en dat bij hun, cultuur en geloof een grote rol speelt. Zij geloven heel sterk dat de patient nog kan horen en daardoor is het voor hun een feit (lastig uit te leggen).
Na dit afleggen zijn we nog binnen in het mortuarium geweest.
Ik mag hier niets over zeggen en waarschijnlijk zitten veel mensen toch niet op details te wachten (als het om lijken gaat) maar het was nogal schokkend.

Inmiddels raken we eraan gewend dat meerdere keren per dag onze mond openvalt van verbazing..

We maken gelukkig ook nog steeds veel leuke dingen mee hoor;)Zo hebben we ons het afgelopen weekend erg goed vermaakt. We hadden gelukkig heel mooi weer en hebben vrijdagmiddag gezwommen.. Hiervan waren we zo verbrand (ondanks het steeds insmeren met factor 30) dat we zaterdag maar niet meer zijn gegaan.
Zaterdagavond hebben we gegeten bij het pannenkoeken en poffertjescafé;). Daarna nog ergens een cocktail gedronken en toen naar een bekende discotheek/club hier.
Zondagmiddag wel weer gaan zwemmen en verder hebben we een beetje rustig aan gedaan.

Nog één dagje morgen en dan hebben we weer weekend..
kan me er stiekem nu alweer op verheugen;)

Ohja, we weten inmiddels ook wat er met ons geld gebeurt (de €75 'begeleidingskosten' voor het ziekenhuis).
De stagiaires uit Suriname ontvangen nl. iedere maand precies dat bedrag voor hun stage...


Groetjes, Ingrid